Vous aurez besoin de :

1 banane.

200 ml d’eau

une pincée de cannelle

Faire chauffer une casserole d’eau sur la cuisinière. Lavez bien le plantain et coupez les extrémités des deux côtés. Placer la banane préparée dans l’eau bouillante.

Faites bouillir le fruit pendant 7 à 10 minutes.

Versez l’eau de banane dans un verre, ajoutez la cannelle et remuez. Buvez la boisson froide.

Couper la banane bouillie dans sa peau, la saupoudrer de cacao, de cannelle, de sucre glace et la déguster. Une banane sous cette forme est non seulement très savoureuse, mais elle améliore également le tractus gastro-intestinal.

Elle est également très utile pour la perte de poids, si vous la buvez le matin à jeun, vous pouvez facilement perdre jusqu’à trois kilos en un mois, ce qui serait un très bon résultat.

Een van de belangrijkste functies van algenwouden onder water is koolstoffixatie door middel van fotosynthese. Tijdens dit proces absorberen algen koolstofdioxide en zetten dit om in zuurstof, wat niet alleen helpt bij het verminderen van broeikasgassen, maar ook de luchtkwaliteit verbetert. Het belang van dit proces kan niet genoeg benadrukt worden gezien de huidige snelheid waarmee het CO2-niveau in de atmosfeer toeneemt.

Kelp en andere snelgroeiende algen kunnen zeer snel groeien, waardoor ze bijzonder effectief zijn in het absorberen van kooldioxide. Volgens sommige schattingen kunnen kelpwouden vijf keer zo efficiënt koolstof binden als tropische bossen op het land. Dit maakt ze tot een van de krachtigste instrumenten van de natuur in de strijd tegen klimaatverandering.

Naast het vastleggen van koolstof helpen kelpwouden onder water ook kustlijnen beschermen tegen erosie en mariene ecosystemen versterken. Kelpwouden bieden beschutting en paaigronden voor veel vissoorten en zeedieren, waaronder bedreigingen en zeehonden. Als zodanig helpen ze de gezondheid van de mariene biosfeer op peil te houden en de visstand, die een belangrijke voedselbron voor de mens is, op peil te houden.

Een belangrijk aspect van de levensduur van de oudste bomen is hun vermogen om zich aan te passen aan veranderingen in de omgeving. Deze bomen overleven vanwege hun unieke genetische structuur, die hen in staat stelt om zich aan te passen aan barre en variabele klimaatomstandigheden. Bristlecone dennen bijvoorbeeld, die in de hooglanden van de White Mountains in Californië groeien, zijn door hun compacte vorm en versterkte houtstructuur bestand tegen harde wind en lage temperaturen.

Daarnaast hebben deze bomen vaak een verbazingwekkend zelfherstellend vermogen. Ze kunnen beschadigde gebieden isoleren en verder groeien, wat een belangrijke factor is in hun lange levensduur. Sommige eucalyptussoorten kunnen bijvoorbeeld hun schors herstellen na brand of ziekte, waardoor ziekteverwekkers niet kunnen binnendringen en het vocht in de stam wordt vastgehouden.

Een van de belangrijkste kenmerken van diepzee-ecosystemen is de afwezigheid van licht, waardoor fotosynthese onmogelijk is. In plaats daarvan zijn veel organismen afhankelijk van chemosynthese, een proces waarbij micro-organismen organische verbindingen produceren met behulp van de energie die vrijkomt uit chemische reacties met anorganische stoffen zoals waterstofsulfide, dat vaak wordt aangetroffen bij hydrothermale bronnen op de oceaanbodem. Deze micro-organismen vormen de basis van de voedselketen en ondersteunen diverse gemeenschappen, waaronder reuzenmosselen, wormen en krabben.

De dieren van diepzee-ecosystemen hebben vaak eigenschappen die hen in staat stellen om te overleven met een minimum aan voedsel en zuurstof. Velen hebben een trage stofwisseling en kunnen volstaan met kleine hoeveelheden zuurstof, die op deze diepten veel minder overvloedig aanwezig is dan aan de oppervlakte. Het is ook niet ongewoon om soorten te vinden met verminderde of volledig afwezige ogen, omdat ze nutteloos worden in totale duisternis. In plaats daarvan hebben veel organismen gevoelige antennes of andere zintuigen ontwikkeld die hen helpen te navigeren en voedsel te vinden in absolute duisternis.

Ten eerste legt permacultuur de nadruk op de diversiteit van soorten die in de tuin worden gebruikt, wat direct bijdraagt aan het vergroten van de biodiversiteit. In plaats van de traditionele monocultuurbenadering, waarbij slechts één plantensoort wordt gekweekt, stelt permacultuur voor om verschillende soorten te mengen en zo polyculturen te creëren. Dit verbetert niet alleen de bodemstructuur en vermindert het risico op de verspreiding van ziekten en plagen, maar creëert ook een gunstige omgeving voor verschillende insectenbestuivers en nuttige dieren zoals vogels en amfibieën, die op hun beurt bijdragen aan de natuurlijke bestrijding van plagen en het ecosysteem verrijken.

Ten tweede is een belangrijk onderdeel van permacultuur het gebruik van natuurlijke hulpbronnen, wat de impact op het milieu minimaliseert. Er wordt bijvoorbeeld heel zuinig omgesprongen met water door druppelirrigatiesystemen te gebruiken of door mulch te creëren dat helpt om vocht in de bodem vast te houden. Dit vermindert de behoefte aan irrigatie en helpt de natuurlijke waterbalans in stand te houden.

Het derde sleutelelement van permacultuur is het streven naar een gesloten kringloop van hulpbronnen. Al het afval in een permacultuursysteem probeert te worden gerecycled en hergebruikt, of het nu organisch afval is dat tot compost wordt verwerkt of regenwater dat wordt opgevangen voor later gebruik. Deze aanpak vermindert niet alleen afval, maar verhoogt ook de vruchtbaarheid van de bodem, wat een gezond en levensrijk ecosysteem bevordert.

Het eerste en meest directe gevolg van het ontdooien van de permafrost is de verandering van het landschap. Deze gebieden, die van oudsher ruig en stabiel waren, zijn nu onderhevig aan vervorming, aardverschuivingen en andere geomorfologische veranderingen, wat resulteert in de vernietiging van infrastructuur, wegen, woon- en industriële gebouwen. Dit geldt vooral voor landen als Rusland, Canada en de VS (staat Alaska), waar grote gebieden bedekt zijn met permafrost.

Het volgende belangrijke aspect is de uitstoot van broeikasgassen, vooral methaan, een van de krachtigste broeikasgassen. Permafrost bevat enorme voorraden organische koolstof die, omdat ze bevroren waren, niet deelnamen aan de koolstofcyclus. Het ontdooien ervan leidt tot afbraak van organisch materiaal en, als gevolg daarvan, tot een toename van de uitstoot van methaan en kooldioxide in de atmosfeer, wat het broeikaseffect versterkt en het klimaat verder opwarmt.

Daarnaast kan het ontdooien van permafrost leiden tot ernstige veranderingen in de hydrologische regimes van de regio’s. Het water dat vrijkomt bij het ontdooien kan leiden tot een afname van de hoeveelheid water die vrijkomt bij het ontdooien. Het water dat vrijkomt bij het ontdooien kan leiden tot veranderingen in rivierbeddingen, meer rivieroverstromingen en, als gevolg daarvan, verstoring van de watervoorziening en overstroming van nederzettingen en landbouwgrond. Dit heeft weer gevolgen voor de landbouw en de beschikbaarheid van zoet water, een essentiële hulpbron in het Noordpoolgebied.